Είχα την τύχη να γεννηθώ άνοιξη του 1968 σε μια απ’ τις πιο γραφικές περιοχές της Ελλάδας, το Πεύκο Καλαβρύτων. Ίσως ήταν αυτή η άνοιξη που με έκανε να αγαπήσω τη ζωή και την ομορφιά της και να θέλω να προσφέρω.

Εργάζομαι εδώ και 35 χρόνια στο Υπουργείο Υγείας και με μεγάλη χαρά έχω αναλάβει τον ρόλο του αντιπροέδρου του Συλλόγου Εργαζομένων του Υπουργείου, αλλά και του εκπροσώπου του στην ΑΔΕΔΥ.

Έχω υπάρξει παράλληλα επί πολλά συναπτά έτη εκπρόσωπος των εργαζομένων στο Υπηρεσιακό Συμβούλιο, ενώ συμμετείχα στην εκτελεστική επιτροπή της ΠΟΕΔΗΝ και της ΔΑΚΕ δημοσίου τομέα.

Πάντα οραματιζόμουν οι συνθήκες να είναι αξιοπρεπείς και βιώσιμες για όλους τους εργαζομένους. Ήθελα να είμαι η φωνή τους και δεν φοβήθηκα ούτε στιγμή να βγω μπροστά για τα δικαιώματά μας.

Κι ήρθε τώρα η ώρα, μετά την τιμητική πρόταση του Δημάρχου της Πετρούπολης, Στέφανου Βλάχου, να μπορέσω να ενσαρκώσω αυτό το όραμα σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης. Να διεκδικήσουμε μαζί καλύτερες συνθήκες για τους συμπολίτες μας, έναν προς έναν, βασιζόμενοι σε έργα και όχι λόγια που πετούν.

Αν κάνω μία αναδρομή, μεγαλύτερή μου επιθυμία ήταν πάντα να προσφέρω ανιδιοτελώς. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στις μεγάλες συγκινήσεις που μου έχει προσφέρει ο εθελοντισμός στην Αντικαρκινική εταιρεία, το Χαμόγελο του Παιδιού, αλλά και η φιλοζωική μου δράση. Η μεγαλύτερη χαρά είναι να προσφέρεις.

Από το 1993 και κάθε χρόνο έκτοτε επισκέπτομαι το Άγιο Όρος. Σε εκείνες τις στιγμές κατάνυξης και εσωτερικής αναζήτησης, διαπίστωσα ότι ο προσωπικός μου δρόμος, είναι να είμαι παρών. Παρών για τους συμπολίτες μου, παρών για τους δικούς μου ανθρώπους, παρών, για να κάνουμε το δικό μας βήμα προς την πολυπόθητη αλλαγή αυτού του κόσμου.

«Ενωμένη Πετρούπολη» λοιπόν. Η μόνη λύση που μπορώ να δω για μία σύγχρονη, με προοπτικές πόλη. Μια πόλη που δεν κάνει βήματα προς το χάος που άφησε πίσω, αλλά συνεχίζει σταθερά προς την πρόοδο.

Βήματα που θα τα κάνουμε μαζί, όπως μαζί θα χαρούμε και τα αποτελέσματα της προσπάθειάς μας.

Σ’ όλο αυτό το μεγάλο ταξίδι είχα και έχω ένα δυνατό στήριγμα, για τις δύσκολες στιγμές, αλλά και για τις μεγάλες χαρές. Τη σύζυγό μου, με τo Ποντιακό της πείσμα και δυναμισμό, που διοχετεύτηκε και στις κόρες μας. Το διαπιστώνω σε κάθε εκδήλωση των Ποντιακών Συλλόγων που τις καμαρώνω.

Κλείνοντας, θα επικαλεστώ τα λόγια του σπουδαίου Τ. Λειβαδίτη: «Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε ήδη νεκροί».